ငါ၏ ဗိမာန္
ကမၻာကိုပတ္တာ ... အေခါက္အခါ မေရ မတြက္ခ်က္ႏိုင္ေအာင္ပါ
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ... ဒီေနရာေလးကိုပဲ ဖက္တြယ္ေနမိခဲ့ အရိုင္းအစိုင္းစိတ္
အီဂ်စ္က ပိရမစ္ႀကီးေတြေပၚမွာ နားမယ့္ ခရီးစဥ္ေတြ
မာမ္မီေတြနဲ႔ ညစာစားပြဲေတြကိုပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖ်က္ပစ္ရင္းေပါ့
ေ၀ဒနာေတြကလည္း ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆန္းသစ္ခဲ့ရတယ္ ... နာက်င္မႈကေတာ့ မင္းနဲ႔ ေ၀းသြားရတဲ့ေန႔ကအတိုင္းပါပဲ
မင္းေျပာျပသြားခဲ့တဲ့ ပန္းပြင့္ကေလးေတြအေၾကာင္း ... ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြ ေၾကြက်သြားတဲ့အေၾကာင္း ... လွပေနၾကတာျမင္ေတြ႕ရေပမယ့္
နာလိုစိတ္ေတြ ယေန႔တိုင္လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ... ႏွလံုးသားမွာ ေျမြေပြးအေကာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမြးျမဴရင္း
ကြဲအက္ေၾကြမြသြားတဲ့ အပိုင္းအစေလးေတြ... လိုက္ဆက္ေနရတာကိုက .. ငါ့ဘ၀ရဲ႕ ရသတဲ့လား ...
နိမ့္ျမင့္တက္က် ဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေပမယ့္ ... အၿမဲတမ္း အနိမ့္ဖက္မွာပဲ က်က္စားေနရေတာ့
ဖုန္ေတြသာအလိပ္လိပ္ထ .. အခါခါခုန္ေနရတဲ့ ေျခေထာက္ေတြလည္း နာက်င္ေနပါၿပီ ...
ဒီအနာကေတာ့ တစ္သက္စာလံုးအတြက္ မင္းေပးသြားတဲ့ က်ိန္စာငယ္ေလးတစ္ပုဒ္ပါ ...
ေျခရာေတြေနာက္ လမ္းစျပန္ေကာက္ၾကည့္ေတာ့ ... ငါဖက္တြယ္ေနတာ .. ဒီေနရာေလးပါပဲ ...
ေက.တီ.အမ္
1 comment:
ခရီးစဥ္ေတြကိုဖ်က္ပစ္လုိက္ရင္း
ေသြးပ်က္ဖြယ္သံစဥ္သီခ်င္းေတြနဲ႔
အဲဒီေနရင္းကိုပဲၿပန္ၿပန္လွည့္လာမိေနခဲ့
ငါ့ဘဝရဲ႕ရသကိုက .. အဲဒီလုိက်ိန္စာမ်ိဳးနဲ႔တဲ့လား
လွံမိုးစင္းေတြတဖြဲဖြဲရြာက်လာေလတုိင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေၿမနိမ့္ရာမွန္းသိလာခဲ့ရ
ဘဝဟာနာက်င္စရာလည္းမက်န္ေတာ့..
ငါ့ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြခ်ည္းေၾကြတတ္တဲ့ကမၻာ
ငါ မႏွစ္မ်ိဳ႕တာၾကာၿပီ......
Post a Comment